კაცი, რომელსაც მოგზაურობისთვის ბევრი რამ აქვს მომარაგებული, ყველაფერს, თუნდა ყველაზე ძვირფასს იყენებს მცველის მოსაქრთამად. ეს უკანასკნელი ყველაფერს იღებს, მაგრამ თან ეუბნება „ ამ საჩუქრებს მხოლოდ იმიტომ გართმევ, რომ არ იფიქრო,რომ ყველა ღონე არ იხმარე და ცდა დააკელი“. მრავალი წლის განმავლობაში კაცი გუშაგს თითქმის განუწყვეტლივ აკვირდება. ის სხვა გუშაგების არსებობის შესახებ ივიწყებს და მისთვის ეს მცველია კანონამდე მიღწევაში ერთადერთი დაბრკოლება. პირველ წლებში ხმამაღლა და ანგარიშმიუცემლად, ხოლო შემდეგ, როცა დაბერდება, თავისთვის ბურდღუნებს. ის ინფანტილური ხდება, და რადგან მცველის გარეგნობის მრავალწლიანი შესწავლის შედეგად მის ქურქში დაბუდებული რწყილები შეამჩნია, უკვე მათაც კი სთხოვს, მცველთან უშუამდგომლონ. ბოლოს კი მას თვალისჩინი უსუსტდება და ვერ ხვდება, გარშემო მართლა ბნელდება თუ უბრალოდ თვალი ატყუებს. მაგრამ ახლა ის კანონის ოთახიდან გამომავალ თვალისმომჭრელ სინათლეს ამჩნევს. მისი დღეები უკვე დათვლილია. სიკვდილის წინ მის გონებაში თავს იყრის მცველთან ურთიერთობიდან გამოტანილი ყველა დასკვნა, და იკვრება ერთ კითხვად,რომელიც გუშაგისთვის ჯერ არ დაუსვამს. რადგან გახევებული სხეულის ზეაღმართვა აღარ ძალუძს, მცველს თავისთან ხელით მოიხმობს. მცველი იძულებულია, მისკენ დაიხაროს, რადგან კაცი სიმაღლეში დაპატარავდა. „ ახლა რაღა გსურს იცოდე, -ეკითხება მცველი, - შენს ცნობისმოყვარეობას ვერაფერი აკმაყოფილებს“. „ განა ყველა კანონთან მისვლას არ ესწრაფვის, ეკითხებს კაცი,- როგორ მოხდა,რომ ამდენი წლის მანძილზე სხვამ არავინ მოინდომა აქედან შესვლის ნებართვის მოპოვება?“. მცველი ხვდება, რომ კაცი მალე სულს განუტევებს და მის უკვე თითქმის დახშულ ყურთასმენას რომ მიაწვდინოს ხმა, დაუყვირებს : „ ამ გზით შესვლის უფლებას სხვა ვერც ვერავის მივცემდი, ეს შესასვლელი ხომ მხოლოდ შენთვის იყო განკუთვნილი. ახლა წავალ და კვლავ დავკეტავ. „

გერმანულიდან თარგმნა გიორგი რუსიამ