ვცდილობ, აუცილებლად დავტოვო მისთვის დამახასითებელი ხორხისმიერი ტონი, ან კიდევ გოთური სტილი. სხვა წიგნი როგორღაც უნდა მოვაქციო ვიწრო, უნაკლო, მოუხელთებელ ინგლისურ ენაში. მესამიდან აღმოსავლეთ სანაპიროს შტატების ხმა უნდა მოისმას. ბუნებრივად მივიჩნევ, რომ შედეგი ორიგინალისგან ყოველთვის განსხვავებული იქნება, ზუსტად ისე, როგორც ინგლისური განსხვავდება გერმანულისგან. მათი სიტყვები საერთოდ არ ჰგავს ერთმანეთს, პუნქტუაციაც კი არ აქვთ საერთო. განსხვავებული იქნება იმიტომ, რომ ამას მე ვაკეთებ. მე, რომელსაც ერეტიკული სწრაფვით თუ დასაგმობი მანერით, მსურს, რაღაც შევცვალო - სხვადასხვა ჯერზე სხვადასხვანაირად. თარგმნა, ყოველ შემთხვევაში, ჩემთვის ისეთი საქმიანობა არ არის, რომელიც განმეორებას გულისხმობს. წლიდან წლამდე და დღიდან დღემდე არაფერია ერთმანეთის მსგავსი. დილით გაკეთებული საქმეც კი განსხვავდება ნაშუადღევს გაკეთებულისაგან. მკითხველისთვის ამაზე ფიქრი შესაძლოა არც ისე სასიამოვნო იყოს, რადგან ჩვენ იმის წარმოდგენა მოგვწონს, რომ წიგნები ორიგინალს უნდა მიჰყვებოდეს, მაგრამ ეს გარდაუვალია. და დასაშვებიც. ჩვენ ხომ ადამიანები ვართ და ახლაც იმ საქმიანობაზე ვლაპარაკობთ, რომელსაც ადამიანი ასრულებს. თარგმნაც ისეთივე საქმიანობაა, როგორიც წერა. როდესაც მამაჩემმა თავის რომანში „ Der Kinoerzähler“ სიტყვა „klein-Limbach“ გამოიყენა, მე ის, ცოტა ირონიულად, „დიდებულ ლიმბახად“ გადავთარგმნე. თუ გინდათ, თავნებობა დაარქვით, თუმცა შემიძლია განვაცხადო, რომ ეს „პატარა ლიმბახს“ ნამდვილად სჯობია. იალტის კონფერენციისა თუ ტილზიტის ზავის სულისკვეთებით, გეტყვით, რომ ამბავი, პერსონაჟები და წიგნში მიმდინარე მოქმედებები ავტორისაა, სიტყვები კი მე მეკუთვნის. თუ წიგნს თავისი ხმა აქვს - როგორიცაა კიოპენის „სიკვდილი რომში“, ირმგარდ კოინის „ყველა ერის შვილი“, ერიხ მარია რემარკის „აღთქმული მიწა“, გოტფრიდ ბენის ლექსები - მაშინ მეც და ავტორიც გავიყოფთ ამ წიგნს და შევაერთებთ, საერთოს გავხდით ამ ხმას. ალბათ სწორედ ესაა, რაც თავმდაბალ მაქსიმალისტად მაქცევს.

ინგლისურიდან თარგმნეს ელისაბედ ფირცხალავამ და ქეთი გელაშვილმა