უმალვე და სრულად, უცხოელი არაუცხოელისგან იმით განსხვავდება, რომ სხვა ენაზე ლაპარაკობს. თუკი უფრო ახლოდან შევხედავთ, ვითარება ნაკლებად ბანალური მოგვეჩვენება. საქმე ეხება იმგვარ ბედისწერას [ხვედრს], რომელიც ტრაგედიაცაა და არჩევანიც, ერთდროულად. ტრაგედია იმიტომ, რომ ადამიანი, როგორც მეტყველი არსება, თავისიანთა ენაზე ბუნებრივად ალაპარაკდება: მშობლიურ ენაზე, თავისი ჯგუფის ენაზე, ეროვნულ ენაზე. ენის შეცვლა იგივეა, რაც ამ ბუნებრიობის დაკარგვა, მისი ღალატი, ან, სულ მცირე, თარგმნა მაინც. უცხოელი, არსობრივად, მთარგმნელია. შეიძლება სრულყოფილად აითვისო მეორე ენა ისე, რომ მშობლიური არ დაივიწყო, ან მხოლოდ ნაწილობრივ დაივიწყო. თუმცა ყველაზე ხშირად მას უცხოელად სწორედ იმიტომ აღიქვამენ, რომ მისი თარგმანი, რამდენად სრულყოფილიც უნდა იყოს, ღალატობს [მშობლიურ] მელოდიასა თუ მენტალობას, რომელიც საერთოდ არ ემთხვევა ახალი ენისას, ახალი იდენტობისას. ეს საინტერესო, სახალისო და მომნუსხველი დამღა [ნიშანი] ადგილობრივების გაღიზიანებას იწვევს: „ეს სადაური ენაა, - ამბობენ ისინი, - ვიღაც უცნაური თარჯიმანი გველაპარაკება, ჩვენებურს არ მიუგავს პირი, ჩვენიანი არ არის, რა უნდა, ვის დაკარგვია...“ ასეთი სჯა-ბაასი, საბედნიეროდ, უმეტესად უკმაყოფილების გამოთქმით მთავრდება ხოლმე. მაგრამ ყველაზე ტოლერანტული დამოკიდებულების დროსაც კი არსებობს ეს მომენტი, ხოლო კრიზისის შემთხვევაში ყველაზე უარესიც შეიძლება მოხდეს, რასაც ადამიანისაგან ელოდები - უცხოელის დევნა და მკვლელობა.