ნიუ-იორკის ცენტრში, მაღალსართულიანი კორპუსის სახურავის კიდეზე ლამაზი ქალი იდგა. ის იყო, უნდა გადამხტარიყო, რომ სახურავზე გასარუჯად გამოსულმა კაცმა შენიშნა. ქალი შემკრთალი მოშორდა კიდეს. ქერათმიანი კაცი ოცდაათი-ოცდათხუთმეტი წლისა იქნებოდა. გამხდარი იყო, წელზემოთ მაღალი ტანითა და მოკლე, წვრილი ფეხებით. მისი შავი საცურაო შორტი მზეზე აბრეშუმივით ბზინავდა. ქალისგან ათიოდე ნაბიჯი აშორებდა. ქალი უცქერდა. ქარი გრძელ, მუქ თმას სახეში აყრიდა. უკან გადაიწია და ცალი ხელით დაიმაგრა. თეთრი ბლუზასა და ლურჯ ქვედაბოლოს ქარი კვლავაც უფრიალებდა, თუმცა ის ყურადღებას არ აქცევდა. კაცმა შენიშნა, რომ ფეხშიშველი იყო, მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი იქვე დაეწყო გვერდიგვერდ. კაცს ზურგი აქცია. ქარი ქვედაბოლოს მაღალ ბარძაყებზე აკრობდა. კაცმა ინატრა, შეძლებოდა, მოეზიდა და მოებრუნებინა. ქარმა ქალს ახლა მომცრო, მრგვალ დუნდულებზე შემოაჭდო ქვედაბოლო და ტრუსის ზოლები გამოუჩინა. „წამო, რამე ვჭამოთ“, - დაუყვირა კაცმა. ქალი შემოტრიალდა და მიაცქერდა. მზერა არაფრისმთქმელი ჰქონდა, ყბა - დაჭიმული. კაცი ახლა მის გადაჯვარედინებულ ხელებს დააკვირდა, რომლებითაც ქვედაბოლოს ერთ ადგილას აკავებდა. საქორწინო ბეჭედი არ ეკეთა. „წამო სადმე და ვილაპარაკოთ“, - კვლავ შესძახა. ქალმა ღრმად ჩაისუნთქა და შეტრიალდა. მკლავები ისე აღმართა, თითქოს წყალში ჩასაყვინთად ემზადებოდა. „მისმინე. ჩემ გამო თუ ღელავ, სადარდებელი არაფერია“, - უთხრა კაცმა. მხრებზე მოგდებული პირსახოცი მოიხსნა და წელზე სარონგად შემოიხვია. „მესმის, დამთრგუნველია“, - უთხრა. თვითონაც არ იცოდა, რას გულისხმობდა. ნეტავ ქალი რას გრძნობდა? მოსწონდა, როგორ იკლაკნებოდა მისი ზურგი. მარტივი და მეტყველი სურათი იყო. ქალთან დაწოლის სურვილს აღუძრავდა. მისი შეხება ინატრა. ქალმა იმედისმომცემად დაუშვა მკლავები და ფეხი მოინაცვლა. „მისმინე, ცოლად მოგიყვან“, - უთხრა კაცმა.