რომ ამოხედა, მარცხენა თვალი შეთქმულივით ჩაუკრა. ქალის სიამოვნებამ მხოლოდ იქამდე გასტანა, სანამ უცაბედად კაცის ჰაერში აწეულ თხელ აბრეშუმის შარვალში გამოწყობილ ფეხებსღა არ დაინახავდა. მოხუცი თავდაყირა იდგა. როცა მისი აწითლებული სახე კვლავ გამოჩნდა, ქალს უკვე პოლიციაში ჰქონდა დარეკილი. იმ დროს, როცა ბამბის ზეწარში გახვეული კაცი ხან ერთ ფანჯარაში გამოჩნდებოდა, ხან მეორეში, ქალმა უკვე სამი ქუჩის იქით, ტრამვაის ზუზუნსა და ქალაქის დახშულ ხმაურში გამოარჩია პოლიციის მანქანის სირენის ხმა. რადგან მისი ახსნა-განმარტება არ იყო გასაგები და ხმაც აღელვებული ჰქონდა. მოხუცი კაცი ისე იცინოდა, მთელი მისი სახე ღრმა ნაოჭებს დაეღარა, შემდეგ სახეზე ხელი ირიბად ჩამოისვა და უცებ დასერიოზულდა. თითქოს სიცილი რამოდენიმე წამს მუჭში მოიქციაო და მის მოპირდაპირე მხარეს ისროლა. როცა მანქანამ კუთხეში შემოუხვია, მაშინღა მოწყვიტა ქალმა მზერა. ქალმა სულმოუთქმელად ჩაირბინა ქვემოთ. პოლიციის მანქანის გარშემო ხალხს მოეყარა თავი. პოლიციელები მანქანიდან გადმოხტნენ და ხალხმაც მათთან მოიყარა თავი. როდესაც პოლიციამ მათი დაშლა გადაწყვიტა, ყველამ ერთხმად უთხრა ჩვენც ამ სახლში ვცხოვრობთო. ზოგიერთი მათგანი ბოლო სართულამდეც კი აჰყვა პოლიციას. კიბეებიდან უცქერდნენ როგორ შეამტვრიეს პოლიციელებმა კარი მას შემდეგ, რაც მათ კაკუნს არავინ გამოეხმაურა და სავარაუდოდ ზარიც არ მუშაობდა. ისე სწრაფად და თავდაჯერებით მუშაობდნენ, ქურდსაც კი შეშურდებოდა. წამით არ შეყოვნებულან მისაღებ ოთახშიც კი, რომლის ფანჯარაც ეზოს გადაჰყურებდა. ორმა მათგანმა ფეხსაცმელი გაიხადა და ფეხაკრეფით წავიდა კუთხისკენ. ტანსაცმლის კარადას დაეჯახნენ. ვიწრო დერეფნის ბოლოში სინათლის სხივი დაინახეს და იმას გაყვნენ. ქალიც მათ აედევნა ფეხაკრეფით. კარი რომ გამოაღეს, კაცი ისევ ფანჯარასთან იდგა, მათგან ზურგით. დიდი თეთრი ბალიში ეხურა თავზე, რომელსაც წამდაუწუმ მოიხდიდა ხოლმე, თითქოს ვიღაცას ანიშნებდა მეძინებაო. იატაკიდან აღებული ხალიჩა მხრებზე მოეხვია. რადგან კარგად არ ესმოდა, იგი მაშინაც კი არ შემობრუნებულა, როცა კაცები ლამის თავზე წამოადგნენ. ქალმა მისი თავის ზემოთ, საკუთარი, ჩაბნელებული ფანჯარა დაინახა. სახელოსნო ქვემოთ, როგორც ივარაუდა, დაკეტილი იყო. მაგრამ მის ზემოთ ბინაში ახალი ოჯახი გადმოსულიყო. ბინის ერთ-ერთ განათებულ ოთახში საბავშვო საწოლი მიედგათ ფანჯარასთან, რომელზეც პატარა ბავშვი იდგა. მასაც ბალიში ედო თავზე, მხრებზე კი საბანი მოეხურა. ხტოდა, ხელებს იქნევდა და სიხარულისგან ჭყიპინებდა. გაიცინა. შემდეგ ხელი ჩამოისვა სახეზე. დასერიოზულდა. სიცილი რამოდენიმე ხანს მუჭში მოიქცია. შემდეგ კი მთელი ძალით შიგ სახეში ესროლა პოლიციელებს.

გერმანულიდან თარგმნა ნათია მეჩითიშვილმა