ვეც ერთ ბედისწერას, ისევე როგორც ადამიანს, ერთმანეთს ვერ შეადარებ; არც ერთი სიტუაცია არ მეორდება და ყოველი სიტუაცია ადამიანისგან განსხვავებულ ქცევას მოითხოვს. ზოგჯერ მან კონკრეტულ სიტუაციაში უნდა იმოქმედოს და შეეცადოს საკუთარი ბედისწერა თვითონვე შექმნას, ხან კი უნდა გამოიყენოს შესაძლელობა და (დატკბეს ამით) თავისი ღირებულებები განახორციელოს, ზოგჯერ კი ბედისწერის დარტყმები უბრალოდ მიიღოს. თუმცა ყოველი სიტუაცია უნიკალური და განუმეორებელია და ერთ სიტუაციას ერთადერთი, სწორი „პასუხი“ მიესადაგება. თუ ბედისწერამ, კონკრეტულ დროს ადამიანს სატანჯველი დააკისრა, მაშინ მან ამ ტანჯვაშიც უნიკალური ამოცანა უნდა დაინახოს. ადამიანმა, უნდა გააცნობიეროს, რომ თავისი ტანჯვით სავსე ბედისწერით ის მთელ სამყაროში ერთადერთი და განუმეორებელია. არავის შეუძლია მას ეს ტვირთი მოხსნას, მის მაგივრად ატაროს. ამიტომ, მხოლოდ მას შეუძლია გამოიყენოს შესაძლებლობა, გაუმკლავდეს ბედისწერის მიერ მისთვის განკუთვნილ ტანჯვას. ჩვენთვის, საკონცენტრაციო ბანაკში, ეს ყველაფერი უბრალოდ რეალობისგან დაშორებული სპეკულაცია არ იყო. მხოლოდ ამ ფიქრებს შეეძლო ჩვენი დახმარება! რადგან სწორედ ეს ფიქრები გვიხსნიდა სასოწარკვეთისგან, მაშინ როცა ჩვენთვის გადარჩენის შანსი უკვე აღარ რჩებოდა. საქმე აღარ ეხებოდა მხოლოდ ცხოვრების საზრისს, რომლის შესახებაც კითხვას ხშირად გულუბრყვილოდ სვამენ ხოლმე და სხვას არაფერს გულისხმობენ თუ არა რაიმე მიზნის განხორციელებას. ჩვენთვის მთავარი იყო სიცოცხლეს საზრისი, თავის მთლიანობაში, რომელიც სიკვდილსაც მოიცავს და ასე არა მხოლოდ „ცხოვრების“ საზრისის პოვნას გულისხმობს, არამედ ასევე ტანჯვისა და სიკვდილის საზრისისაც: ამ საზრისისთვის ვიბრძოდით ჩვენ!

გერმანულიდან თარგმნა მარიამ შუბლაძემ